Urodził się 7 stycznia 1898 r. w Wyskitnej. W roku 1918 został zmobilizowany i walczył na froncie włoskim. Po urlopie nie powrócił do armii austrowęgierskiej i przez pewien czas ukrywał się. Z początkiem listopada 1918 r. wstąpił do tworzącej się armii polskiej. Brał udział w obronie Lwowa w 1919 i Warszawy w 1920 roku. W czasie walk został dwukrotnie ranny pod Lwowem i w Brześciu nad Bugiem.
Po wojnie pozostał w wojsku jako podoficer zawodowy1 Pułku Strzelców Podhalańskich, gdzie dosłużył się stopnia sierżanta. Pod koniec lat 30. został przeniesiony do Powiatowej Komendy Wychowania Fizycznego i Przysposobienia Wojskowego (PK WFiPW) w Gorlicach.
25 sierpnia 1939 r. powołano go do tworzącej się w Gorlicach Komendy Garnizonu. 1 września 1939 r. w Gorlickim Batalionie Obrony Narodowej mundurował i uzbrajał zmobilizowanych chłopców w jednostrzałowe karabiny Mauzera i Lebela. 6 września odesłał do Rzeszowa resztę sprzętu szkoleniowego WFiPW i następnego dnia wraz z innymi żołnierzami wyjechał z Gorlic. Zgłosił się do komendy obrony Lwowa, gdzie otrzymał przydział na dowódcę plutonu karabinów maszynowych i wraz z oddziałem zajął pozycję w okolicy cmentarza łyczakowskiego.
Po zajęciu kresów przez Rosjan powrócił do Łużnej, gdzie u teściowej znalazła schronienie żona z dwojgiem małych dzieci. W marcu 1940 r. nawiązał kontakt z rotmistrzem Marianem Waldeckim ps. „Werner”, komendantem gorlickiego obwodu ZWZ. Po zaprzysiężeniu na plebanii gorlickiej u ks. T. Gaika przystąpił do organizacji oddziałów zbrojnych na terenie gminy zbiorowej Łużna. Utworzony przez „Ernesta” pluton wraz sekcją łączności i sanitarną liczył 73 osoby, posiadał 12 karabinów, 1 rewolwer, a każda drużyna została zaopatrzona w radio do prowadzenia nasłuchów.
Dnia 11 września 1941 r. Paweł został podstępnie zwabiony przez Żyda Rotha, będącego na usługach gestapo i aresztowany. Po dwudniowym pobycie w katowni gestapo w Gorlicach został wraz z innymi członkami ruchu oporu przewieziony do Jasła, gdzie był torturowany. W styczniu 1942 r. wraz z innymi został wywieziony do więzienia w Tarnowie, a w marcu znalazł się w Oświęcimiu, gdzie został poddany eksperymentom pseudomedycznym. W kwietniu 1943 roku został przewieziony do obozu Guzen koło Linzu w Górnej Austrii. Przeszedł piekło obozów w Mauthausen i Neudorf.
Do domu powrócił 30 czerwca 1945 r. i do chwili przejścia na emeryturę pracował w różnych instytucjach społecznych. Przez 24 lata pełnił funkcją przewodniczącego komisji rewizyjnej w Zarządzie Powiatowym ZBOWiD w Gorlicach.
Paweł Bielakiewicz całe swoje życie poświęcił walce o wolną Polskę. Został odznaczony Odznaką Orląt Lwowskich, Krzyżem Walecznych 1918-1920, Krzyżem Partyzanckim, Krzyżem AK, Odznaką Grunwaldzką. Przed śmiercią wręczono mu Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski. Zmarł 8 grudnia 1981 r. i został pochowany na cmentarzu parafialnym w Gorlicach.
Opracowanie: Aleksander Wietrzyk
